Un bo día de Sol!

Hola de novo a tod@s! Unha semana máis, despois das nosas visitas ao Asilo, a xunto de quen poderiamos considerar os nosos amigos e amigas, queremos deixar unha pequena reseña de todo o que estamos conseguindo con esta actividade semanal.
O pasado xoves 15, aproveitando que o sol brillaba en abundancia e as temperaturas exteriores eran moi agradables decidimos saír ao patio do Asilo a darlles un paseo aos nosos maiores, tanto mulleres como homes, e que respirasen un pouco de aire puro. E ao parecer foi unha experiencia moi bonita e que lles gustou moito, pois víaselles un sorriso de orella a orella, dentro do que cabe. Para que as palabras non caian en saco roto, aquí van algunhas imaxes do que ese día pasou:

E ben, todo isto foi o xoves 15, pero onte volvemos a visitar aos nosos amig@s, e por parte de algúns mozos como por exemplo Manuel, Daniel, David, Yeray e Marcos; levouse a cabo unha iniciativa que gutos moito, pois eles que habitualmente se relacionan cos homes, quixeron integrarse máis e visitar tamén ás mulleres, as cales quedaron moi contentas coas súas visitas. A para rematar a mañá, ademáis da visita dos rapaces, na enfermería de mulleres tiñamos a unha amiga nosa qu cumpría 91 anos (a que aparace na foto con Ana Campos) a cal quedou moi contenta con que lle cantaramos o cumpreanos feliz ao mesmo tempo que recibía unha tarta que lle traía unha sobriña dela que a visita a miúdo.

Dende a perspectiva do noso grupo, que levamos este tema do Asilo, pensamos que se están conseguindo bastante ben os obxectivos que pretendiamos acadar; pois tendo en conta que ao principio de curso, antes de comezar coa actividade podiamos ter un concepto do Asilo como un lugar no que tratan aos anciáns de mala maneira, as condicións dos que alí están internos non son moi boas, que son persoas que non quere falar con ninguén...; pero en cambio estamonos dando conta de que é todo o contrario, e que todos o prexuízos que tiñamos están desaparecendo, e que incluso agora parece que xa estamos desexando que chegue o xoves para que, sen nós facer demasiado esforzo, simplemente con falar un pouco con eles ou darlles unha mínima mostra de afecto cunha simple caricia na man, o ledos e ledas que se poñen, iso non ten prezo.